Medytacja kojarzy się głównie z religią buddyjską, joginami oraz sposobem na wejście w specyficzny trans i stan dostępny wyłącznie wybranym – okazuje się jednak, że nic bardziej mylnego. Współczesne pojęcie medytacji odrzuca bowiem podobne skojarzenia, udostępniając ją każdemu, bez konieczności posiadania nadludzkich możliwości oraz mocy. Uniwersalizm medytacji wynika z jej zupełnie odrębnego znaczenia – w obecnej rzeczywistości odnosi się ona do zachowania najwyższego stopnia świadomości podczas każdej, najbardziej prozaicznej czynności. Możliwe więc staje się aktywne medytowanie, nie wymagające specjalnej pozycji oraz przeprowadzania wymyślnych rytuałów.
Świadomość przede wszystkim
Zachowanie uważności okazuje się trudnym wyzwaniem, stąd początkowo warto uczyć się tego w ciszy i samotności – uważne obserwowanie własnych myśli sprzyja ich kontrolowaniu i zwiększa świadomość funkcjonowania ludzkiego umysłu. Mózg generuje bowiem mnóstwo zbędnych informacji i wątków, które w trakcie medytacji powinny być obserwowane i uświadamiane. Osoba medytująca staje się więc biernym obserwatorem własnych myśli.
Uważność można również trenować podczas codziennych czynności i wypełniania obowiązków – prozaiczne zmywanie naczyń okazuje się bogactwem doznań, które możliwe są do uświadomienia podczas medytacji. Fundamentem tak pojmowanej medytacji staje się więc bycie w pełni obecnym oraz zaangażowanym w teraźniejszości, bez uciekania w sferę gonitwy myśli oraz marzeń czy wspomnień.
Celowość praktykowania uważności
Podobne praktyki zwiększają samoświadomość człowieka – dzięki temu lepiej poznaje on własne reakcje fizyczne, psychiczne oraz emocjonalne. Następnie jest w stanie je zauważać w codziennym funkcjonowaniu oraz lepiej kontrolować. Osoba świadoma siebie staje się więc wolna od reżimu umysłu, mogąc dobrowolnie wybierać pojawiające się myśli, jak również zna przyczyny własnego reagowania i występujących emocji. Taka świadomość sprzyja samoakceptacji oraz wpływa na wszystkie aspekty ludzkiego życia.